هم‌اندیشی

در گودال سؤال – مطلب شماره 23

نمی‌دانم آلبوم صوتی «سلام خداحافظ» حسین پناهی را شنیده‌اید یا نه. حدود یک سال، از ضبط ماشین من بیرون نمی‌آمد. پناهی در این آلبوم، شعرهای خودش را می‌خواند. در یکی از این شعرها با صدایی بغض‌آلود فریاد می‌زند: «ما چرا می‌‌دانیم؟ ما چرا می‌فهمیم؟ ما چرا می‌پرسیم؟» این پرسش‌های انتحاری، از سینۀ دردآلود پناهی، قلب انسان را می‌شکافد.

سؤال، پادشاه ذهن کودکان است. ما با سؤال، بزرگ می‌شویم؛ اما با سؤال هم می‌میریم. هر کس هر چه دلش می‌خواهد در مدح و منقبت پرسش، سخن‌پراکنی کند؛ ولی ما زیر آوار پرسش‌ها له شده‌ایم. باران پرسش‌های فلسفی، علمی، دینی، عرفانی، اجتماعی، شخصی، دنیایی، آخرتی، از گذشته، از آینده، از زمین، از زمان، مهم، غیر مهم و... از ذهن و زندگی ما چه باقی گذاشته‌اند؟ عمر کوتاه را در گودال سؤال به فنا ندهیم که از طناب پاسخ، خبری نیست. ریسمانی دیگر باید جست.