ادامه گفتگو درباره انتقادناپذیری - مطلب شماره 13

ادامه گفتگو درباره انتقاد ناپذیری – مطلب شماره 13 

شایسته: ما در انتقادات هم معمولا پیام طرف مقابل را نمی شنویم و به قول استاد اسکندری عزیز، سعی می کنیم از هویتمان دفاع کنیم

جوزدانی: بسم الله. در ادامه بحث لازم دیدم چند نکته را عرض کنم. حال که در مرحله آسیب شناسی موضوع "انتقاد ناپذیری" هستیم. بد نیست با عنایت به مصادیق و تجربیات سخن برانیم. حقیر معتقدم آنچه که امروز بیش از هر چیز از منتقدان دیروز، دشمنان و اپوزیسیون امروز را ساخته است همین انتقاد ناپذیری است.

شهید مطهری اعلی الله مقامه در کتاب "پیرامون انقلاب اسلامی "که خواندن هزارباره آن را برای خودم توصیه می کنم، نکاتی مهم را متذکر شده اند. مطهری عزیز رمز حیات و قوام انقلاب را به طور عمده در آزادی بیان و انتقاد پذیری می دانند.

شهید عزیز حتی پیشنهاد می کنند، برای اساتید کمونیست در دانشگاه کرسی تدریس دایر شود. آیا این رویکرد فراخ با رویکرد تنگ کنونی در گزینش اساتید و ریاپروری و بله قربان گویی همخوانی دارد؟

اگر واقعا و قلبا به سیستم و نظام اعتقاد داریم، ترس و واهمه ای از نقد نباید به دل راه دهیم چرا که به قول حضرت امام نقد موهبت است ولو تخطئه باشد.

انتقاد مثل زلزله است که سد خاکی اندیشه را مستحکم تر کرده و خلا ها را پر می کند.

"ادْعُ إِلى‏ سَبیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتی‏ هِی أَحْسَنُ"

امیر مومنان علیه السلام در خطبه 216 می فرمایند: فلاتکلمونى بما تکلم به الجبابرة و لاتتحفظوا منى بما یتحفظ به عند اهل البادرة و لاتخالطونى بالمصانعة و لاتظنوا بى استثقالا فی حق قیل لى . . . ؛ آن سان که با جباران سخن مى‏گویند با من سخن مگویید و از من پنهان مدارید آن‏چه را از مردم خشمگین به هنگام خشمشان پنهان مى‏دارند . هم‏چنین به چاپلوسى و تملق با من رفتار نکنید و مپندارید که گفتن حق بر من گران مى‏آید.»

اسکندری: از همه دوستانی که با دقت نظر به این نوبت از بحث هم اندیشی : انتقاد ناپذیری ، توجه نمودند و موضوع را پی گرفتند تشکر میکنم. و نیز از صبوری سایر دوستان که روال بحث را با موضوعات خارج از بحث مخدوش نکردند.

هنوز برای جمع بندی بحث زود است. و نیز در کنار بحث انتقاد موضوعات فرعی دیگری نیز مثل ساختار های غلط، سیستم معیوب فرهنگی و مدیریتی و... مطرح شده است. لازم است با کمی تفکیک، به مرور به جمع بندی اولیه و موقتی دست پیدا کنیم.

جوزدانی: البته سبب محدثه موضوع از دل مصادیق در آمده است پس گه گاهی نیم نگاهی به مصادیق ره به بی راهه و فرعی نیست. تشکر

نقل قولی از حسن عرفانی: یک نفر را داشته باشید، تا هر ایده را که می خواهید بپذیرید نقد کند و شما دفاع کنید (و برعکس) تا قوه خلاقیت شما فعال شود و بخواهید درباره تمام جنبه های ایده فکر کنید. لیستی از افراد مختلف برای صحبت داشته باشید!

افراد مختلف، با طرز فکرهای مختلفی در زندگی داشته باشید، برای مثال، وکیل، پزشک، کودک، دانشجو و ... و ایده ای که به ذهن تان می رسد را با تمام آنها در میان بگذارید و قضیه را از انواع مختلف طرزفکرها بشنوید. تازه کارانی پیدا کنید!

شاید مضحک به نظر برسد، اما اگر میخواهید واقعا خلاقانه فکر کنید، میتوانید از تازه کاران حوزه تان پرس و جو کنید؛ این افراد هنوز متخصص نشده اند و قوه خلاقیت شان فوق العاده فعال است. بعضی اوقات افکار غیرمتخصصانه آنها میتوانند کلید حل مسئله شما باشند.

ساختار حکومتی و فقدان مجال نقد - مطلب شماره 12

     معمولا در یک فضای نقد، هر دو طرف صاحب اثر و منتقد بیشتر از آنکه به یکدیگر و رعایت اصول بیاندیشند، به تماشاچیان و قضاوت کنندگان آن هم از نوع عام توجه دارند. در این فضا هر کس مار را بهتر بکشد برنده است و اصلا مهم نیست چقدر عالمانه تر بحث می کند. برنده کسی است که بر موج احساسات سوار شود. شما نمونه این مدعا را در چند انتخابات سرنوشت ساز می توانید مشاهده کنید. فردی با یک حمله یا ضد حمله صاحب کرسی ریاست جمهوری می شود.

 
موضوع بعدی اینست که چون بیشتر مدیران ما دولتی هستند و پستشان به نخی بند است و باید در یک نظام تملق رییس و بالا دستی را راضی نگهدارند، ممکن است یک نقد و انتقاد یک قیصریه را به آتش بکشد. یک سوژه صرفا جهت اطلاع بشود. یا جناح مقابل دست بگیرد. خب ما حزبی هم که نیستیم بنابراین فورا سرباز سوخت می دهیم...
بنابراین در این نظام اداری غلط و بی ربط ممکن است یک فرد نتیجه یک عمر زحمتش که همانا ارتقاء بوده، به باد رود. شبی کردان و شبی کردانیسم. شبی وزیر و فردا به زیر.

 در این آشفته بازار شما پیدا کنید انسان مومن فرهیخته قایل به انتقاد را.
اصلا اول منتقدین و ناظرین که خبرنگاران و روزنامه نگاران و... می شوند دشمن درجه ۱. بعد هر منتقدی لابد از طرف مقابل مأمور به تخریب زحمات این جناح است. اگر دولت مهرورزی باشد چپ زدایی می کند و اگر دولت تدبیر و امید احمدی نژاد زدایی. حتما هر منتقدی از جناح مقابل است و قصدش تخریب.

 
به نظر اینجانب ما باید چند مشکل را باید در نظر بگیریم.
اول اینکه در جامعه ما هر کس حرف خودش را می زند بی آنکه پیام و جان کلام طرف مقابل را فهمیده باشد.
شما در تحلیل مباحث گذشته درس خوبی دادید. هر کس از ذهنیات و دنیای فکری خود سخن به میان آورده است.
تقریبا در همه گروهها اینچنین است و بلکه بسیار ناهنجارتر از این.

از عضو گروه هم‌اندیشی: آقای شایسته

زبان دیالوگ - مطلب شماره 11

برایان مگی : از گفت و گوهایی که پیشتر با هم داشته ایم ، می دانم که شما سخت با این فکر مخالفید که کسی بگوید : "نگران نباشد که من چه می گویم ، مهم این است که مقصودم چیست " این فکر بسیار عامه پسند است چون بار زحمت را از دوش گوینده بر می دارد.
ویلیامز : درست است. پیروان همه ی اقسام فلسفه ی زبان مهارتی داشتند در اینکه نگذارند مردم چنین چیزی بگویند و ، از آن مهم تر ، احساس کنند . یکی این و دیگر اینکه کسی بگوید معنایی که در نظر دارم روشن است ، همان جمله ای که گفتم مقصود مرا به شما می رساند ، ولی اگر نرساند تقصیر شماست که قوه ی تخلیتان درست کار نمی کند . ما در قبال کلماتی که به کار می بریم مسئولیت داریم ، چون معنای مرادمان فقط در درونمان نیست و مستقل از آنچه می خواهیم بگوییم . معنایی که اراده می کنیم در همان گفته های ماست .

بحث زبان در دیالوگ بسیار مهم است ، علوم انسانی چون زبان فرمال ندارند و هر کس با پیش زمینه های فکری و احیاناً روانی اش می تواند یک عبارت را بفهد ، همیشه دچار معضل اند ، در علومی که از زبان فرمال بهره می برند این مصائب کمتر است مثل ریاضیات ، علوم کامپیوتری ، چند مدت پیش مصاحبه ای از چامسکی می خواندم که در آن گفته بود شاید محدود بودن قوه ی شناخت ماست که کامیابی ما در علوم انسانی را ناچیز می کند ، اگر روزی دقیقاً حدود شناساییمان را بفهمیم شاید در وادی هایی که همیشه زد و خورد کلامی در آن ها زیاد است با احتیاط تر گام برداریم

از عضو گروه هم اندیشی : سید علی حسینی

ادامه گفتگو درباره انتقاد ناپذیری! - مطلب شماره 10

shahram sharafi, [01.09.15 23:37] روشفنکران ما فقط پز روشنفکری می‌دهند و اکثرشان در منزل مردانی مستبد هستند و فصل‌الخطاب را خودشان می‌دانند/ زنان هم برخی‌شان می‌گویند تغییر سیاست می‌خواهیم منتها در عمل در روابط اجتماعی به همان سنت‌ها پایبند هستند. این است که بیشتر با مردان مستبد و زنان سنتی در عمل سروکار داریم. به همین خاطر جامعه‌ی ما جامعه‌ای کاملاً شعارزده است.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:38] یکی از زمینه های فرهنگی انتقاد ناپذیری، غلبه نظام مرشد و مریدی در غالب شئونات زندگی ماست.

shahram sharafi, [01.09.15 23:39] بله در خانواده هم مرد حرف آخر را می‌زند حتا در روابط جنسی هم مرد است که سلطه دارد/ خب همین نگرش‌ها سرایت می‌کند در سیاست و مدیریت هم.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:40] یکی دیگر از زمینه های فرهنگی مدل منبر رفتن بزرگان است که مخاطب اجازه سوال ندارد.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:40] یکی دیگر از زمینه های فرهنگی صاحب منصبان مصون و در مقابل مطالبه گران بی پناه است.

shahram sharafi, [01.09.15 23:41] آره این مونولگ را بنده بارها تجربه کرد‌ه ام در خانواده/ پدرم وقتی کودک بودم می‌گفت فقط تو گوش کن! اگر گوش نمی‌کردم با کمربند مرا به شدت کتک می‌زد.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:41] زمینه فرهنگی دیگر نظام تربینی اشتباه در خانواده است که به جای راهنمایی در تجربه، دستوری و امر نهیی عمل می کند.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:42] زمینه فرهنگی دیگر، غلبه تجلیل و بزرگداشت و داغ بودن این گونه مراسمات و ارتزاق از این راه است.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:45] یکی دیگر از زمینه ها، کم رنگ شدن اخلاق و خلاص است.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:45] * اخلاص

Abbas Eskandari, [01.09.15 23:46] در جامعه ای که ریا مدخل مناصب قدرت و تظاهر آیین روزمره ادارات و محافل رسمی و... است معلوم است که به جای منتقد ، پاچه خواران بر صدر می نشینند.

shahram sharafi, [01.09.15 23:47] آره خود نظام اداری ما ریاکاری را رواج می‌دهد خب اجازه بدهید دیگرا تفکرات هم استخدام اداری بشوند.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:49] نظام اداری ریاکارانه قبرستان خلاقان و منتقدان است

shahram sharafi, [01.09.15 23:50] بله خلاق برود خارج بهتر است.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:50] زیراب

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:52] یکی دیگر از زمینه فاصله قول تا عمل است.گویش روشنفکری و عمل مستبدانه

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:52]شارحین ساحت اندیشه اهل عمل نیستند

shahram sharafi, [01.09.15 23:53] روشنفکر اول باید از خودش شروع کند در سطح خانواده.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:53]  اندیشمندانی توان یک دیالوگ با همسر و فرزند ندارند

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:54] شارحینی به سان زنبور بی عسل

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:58] مدعی ترین روشنفکر عصر حاضر ایران زمین مجال یک نقد کوچک را ندارد و منتقدین را به بدترین الفاظ حواله می دهد و سخن از جامعه ایمانی و اخلاقی می راند.

shahram sharafi, [01.09.15 23:58] آره حتا روشنفکران ما هم نسبت به منتقدشان دیکتاتور بوده‌اند.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:59] بله

گفتگو در باره انتقاد- مطلب شماره 9

گفتگویی سه جانبه درباره انتقاد

جوزدانی:  انتقاد خیلی مبارک است که چراکه بستر تحمل و در نهایت تفاهم ها را آماده کند.

اسکندری: آقای جوزدانی منظورم این است که باید وجهی از بحث مطمح نظر شما باشد، بولد شده باشد، اهمیت یافته باشد که آن را مطرح می کنید.

جوزدانی: دولت انگلستان روزهای یکشنبه با حضور نیروهای امنیتی در زمان و مکان مشخص در کنار پارک معروف شهر لندن، اجازه حضور منتقدین به هر ایین و گروهی را می دهد تا حداقل پتانسیل های شاید مخرب اجتماعی بر اسب واژگان بنشیند تا به خون و خون ریزی و فتنه نینجامد.

اسکندری: بله در امریکا هم برخی از ایالت ها آیین انتقاد دارند. برخی از منتقدین به همین آیین انتقاد می‌کنند. می‌گویند انتقادی چنین کانالیزه، در واقع خالی کردن بخار انفجاری انتقاد و اعتراض است و چنین انتقادی توان تغییر را گم می‎‌کند. می‌شود تخلیه احساسات به جای انتقال موضوع و درد و دغدغه.

shahram sharafi, [01.09.15 23:28] اگر تکثر را بپذیریم در همه حوزه‌های معرفتی و سیاسی مشکل ما رفع می‌شود کافی است اصل تکثر را پذیرا بشویم.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:28] در گروه های مختلف تلگرامی متشکل از اساتید دانشگاه گرفته تا مریدان تتلوی خواننده، همگی در یک نقطه مشترکند و آن هم تحمل ناپذیری و نقد ناپذیری.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:28] چه باید کرد؟

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:22] انتقاد خیلی مبارک است که چرا که بستر تحمل و در نهایت تفاهم ها را آماده کند.

shahram sharafi, [01.09.15 23:29] ما از نظر فرهنگی هم انتقادناپذیر هستیم از سطح خانواده باید اصول دمکراتیک را به فرزندان بیاموزیم. در حوزه سیاست هم که ماشاءالله انتقادناپذیری موج می‌زند بنده خبرنگارم باور کنید یک جفت کفش گذاشته‌آم فقط مختص دادگاه رفتن. مدیران میانی هم انتقادناپذیرند. از گذشته تاکنون.

اسکندری: پیوند زدن موضوعات نقد به 1- احساسات 2- منافع فردی و تیمی ، باعث میشود که موضوع را به هر قیمتی که شده محافظت نماییم. از این رو به منتقد روی خوش نشان نمیدهیم و حتی ممکن است زبانش را قطع کنیم تا درشت گویی نکند به احساس ما یا تخریب نکند منافع ما را.

جوزدانی: شاید مثال درستی نباشد ولی انتقاد پذیری مثل ورزش نیاز به تمرین دارد. نیاز به ذهن و روح ورزیده و آزاد از تعلق دارد.

اسکندری : جناب شرفی خوب! همین که از نظر فرهنگی انتقاد ناپذیریم ، یعنی انتقاد ناپذیری ما صرفا سیاسی و موردی نیست. ریشه ای تر است. در تاریخی از فکر و اندیشه و الگو های رفتاری ریشه دوانده، بررسی و ریشه یابی همین فرهنگ محتاج حوصله و دقت نظر و فکر است. همین انتقاد ناپذیری فرهنگی.

shahram sharafi, [01.09.15 23:33] بله منتها بالاخره باید از یک جایی روند انتقادپذیری و تساهل و تسامح را بیاغازیم از سطح خانواده باید شروع کرد/ حتا از سطح روابط جنسی تا بیاید به سطح سیاست.

Sajad  jozdani, [01.09.15 23:33] روح و حافظه استبداد زده ما نیز البته بزرگترین بستر نقد ناپذیری است.

Abbas Eskandari, [01.09.15 23:34] تا ندانیم درد چیست و معلول را با علت عوض نگیریم، از درمان سخن گفتن خودش محل اعتراض است.

Abbas Eskandari, [01.09.15 23:34] زمینه های فرهنگی انتقاد ناپذیری چیست ؟

shahram sharafi, [01.09.15 23:35] ما مدام تکرار می‌کنیم مردسالاری را چند روز پیش یک مورد مصاحبه داشتم یک دختر جوان می‌گفت 6 ماه است شوهرم اجازه نمی‌دهد خودم تنها بروم خرید می‌گفت شوهر میگه تو مال منی! یعنی من مالک تو هستم/ در صورتی که نباید چنین باشد/ ازدواج یک رابطه کاملا قراردادی است. اما خب سنت‌ها و مذهب هم در طول تاریخ تشدید کرده‌آند این مردسالاری را.

Abbas Eskandari, [01.09.15 23:35] اریک فروم از اقتدار و انقیاد سخن میگوید و جستجوی موضوع را تا سطح روان آدمی ادامه میدهد.

مباحثات اعضای گروه هم‌اندیشی  در باره نقد و انتقاد

توهم اندیشه مطلب شماره 8

اسکندری: همه حرف من این است که شکل جدیدی از کپی پیست، توهم اندیشیدن دسته جمعی را در ما ایجاد نکند. واقعا تجریه اندیشیدن با هم را در میان گفتگو یا طرح معارض‌ها و سوال‌ها به روش سقراطی، دیالکتیکی یا هایدیگری تجریه کنیم.

 

لزوم نقادی - جمع بندی موضوعی - مطلب شماره 7

سلام دوستان. سیرۀما در فضاهای دیگر، که برچسب اندیشه را به هر دلیلی بر آستانه آن زده‌ایم اشارات و نوشتن حول و حوش موضوعاتی خاص است. خدا را شکر که ناگهان حجم گسترده ای از موضوعات طی یک روز مطرح شد و بر روی دستمان مانده. آری روی دستمان مانده. گمان نمی‌کنم شایسته باشد از موضوعات بی گفتگو و نقد درگذریم. حال نقد را هرچه می‌خواهید ترجمه کنید، هر روشی که برگزیده‌اید بکار گیرید. اما بی نقد گذشتن، گذشتن نیست. بی اعتنایی است. افزودن خارهایی برای آتش زنه است. حجیم کردن ارائه ها و ارسال‌ها و کپی‌ها است. تو بگو مطلب خوبی است. آری ولی مگر مطلب خوب در میان کتاب‌ها و احادیث و آیات و مقالات کم است؟ بهرۀ ما از آنان با خواندن و در میان گذاشتن طرح های نظری تازه تر، سوالاتی استخوان سوز تر و ... است.
بگذارید مروری کنیم بر موضوعات.

سواد، معنی آن کاربرد آن و احتمال تعریف بومی یا فرهنگی آن.

موضوع بسیار جدی تلنبار دانش، تکرار تفکر دیگران، عدم وقوف به ساحات جدی اندیشه. رویکرد ضبط صوتی، رویکرد نقل قولی،

نوکیسه ها، علل ظهور آنان، فرهنگ نوکیسگی و...

سخنان تابداری درباره اندیشه و لزوم گذر از اندیشه ؟

برخی موضوعات ادبی مثل ظهور اصطلاح مثنوی 70 من
شکل جدیدی از رژیم ادراک حسی- پدیدار شناختی که در حال تثبیت است

 عنایت دارید ؟! چه فضایی از طرح موضوعات متفاوت است؟! بنده گمان نمی‌کنم این سیره راه به روشنایی تفکر و نقد ببرد. مگر اینکه با حوصله موضوعات را بررسیم. نظرات خود را طرح کنیم، دیدگاه های مطرح شده را نقد کنیم یا از زاویه تازه‌ای موضوع را ببینیم و به آن در آویزیم.

لازم نیست حتما در هر موضوعی وارد گفتگو و طرح نظر شویم. شاید موضوع به اندازه کافی روشن یا بیش از حد تکراری و... است. اما در هر صورت به موضوعات مجال جا افتادن بدهیم.

رویکرد ضبط صوت در علوم انسانی - مطلب شماره 6

نوشته حقیر که در ذیل می آید را به تیر نقد بنوازید.اعتقادی به قید و بند برای نقد ، نقادی و انتقاد ندارم.ترکیب"نقد منصفانه" را بازی با کلمات و ظلم در اندیشه می دانم.

انسانیون و ضبط صوت
این نوشته هم طنز است و هم درد. قصد دارم در نگاشت‌هایی کوتاه، فارغ از ادبیات رایج آکادمیک با سوارکاران عرصه ی علوم انسانی هم سواری و گفت گو کنم.

تبدیل یکی از اختراعات بشر به یک رویکرد را می‌توان به عنوان دستاوردی از متخصصین وطنی علوم‌انسانی(انسانیون) در صدسالۀ اخیر (بخوانید سده تولید ملی در حوزه علوم انسانی) نام برد.ا گر ساکنان قاره ی همسایه، ضبط صوت را برای ضبط و پخش اصوات اختراع کردند، انسانیون ما آن را به یک رویکرد مبدل ساختند.

نگاه میدانی و به قول خودشان نگاه بر پایۀ "فکت "، حاکی از شباهت‌های زیاد انسانیون و ضبط صوت است. ضبط صوت زحمتی برای تفکر به خود نمی دهد. ضبط صوت قدرت حیرت آوری در تکرار کلمات دارد. ضبط صوت صدای بلندی می‌تواند داشته باشد. ضبط صوت به شکل پیشرفته آن صاحبت تصویر (بخوانید بادی لنگوییج) هم می شود.
اگر تمام نوارکاست های شهر جمع شود، ضبط صوت، تنها وسیله‌ای برای دکور کافه‌های هفت‌تیر تا انقلاب خواهد شد. جالب است که اگر کتاب‌های ترجمه شده خیابان انقلاب هم جمع شود، کلی کلاس درس و سرفصل و همایش و سخنرانی و وبلاگ و بازی با کلمات و اشارت به اسامی فوکو، پوکو، کوندرا و گیدنز و هابرماس و این بهتر از ماهای بور و زاغ نیز جمع خواهد شد.

از عضو گروه هم‌اندیشی: سجاد جوزدانی

نوکیسه ها - مطلب شماره 5

نوکیسه‌گی را این گونه تعریف کرده اند:

قشری که از نظر در آمد به طبقه‌ی بالا و از نظر فرهنگی به طبقه‌ی پائین و حتی لمپن‌ها بسیار نزدیک است. لمپن‌ها از نظر فرهنگی، علاقه‌ی بسیاری به " خودنمایی" ، " دیده شدن" " عرض اندام" و "نوچه پروری" دارند.

نو کیسه‌ها،از یک طبقه‌ی اجتماعی مبدا به طبقه‌ی اجتماعی مقصد پرتاپ شده‌اند. این پرتاپ ناگهانی، بر اثر یک اتفاق یا استفاده از رانت و شرایط و التهابات اقتصادی رخ می دهد. آن‌ها، دیگر نه خود را به طبقه اجتماعی مبدا متعلق می دانند و نه با جایگاهی که اکنون کسب کرده اند آشنایی دارند. یعنی از گذشته خود نفرت و از اکنون خود احساس ترس و حقارت دارند. نوکیسه برای این که به طبقه‌ی سابق خود ثابت کند که دیگر به آنها تعلق ندارد و همچنین برای غلبه بر احساس حقارت خود در مقابل طبقه‌ی جدیدی که به آن پرتاپ شده است، مجبور به تظاهر است و ساده ترین راه برای تظاهر، خرید دیوانه وار کالا های لوکس، نمایش عروسی ها، میهمانی ها و خانه های آن‌چنانی شان است. از این روست که عده ای نوکیسه‌ها را "جاهلان پورشه سوار" می نامند.

اما فاجعه اصلی از جائی آغاز می شود که ما، فیلم و عکس عروسی ها، میهمانی ها، اتوموبیل‌ها و خانه‌های آن‌ها را از طریق پیام‌رسان‌ها و شبکه‌های اجتماعی برای همدیگر ارسال می‌کنیم. ما با این کار به مزدوران تبلیغاتی آن‌ها تبدیل می شویم که بی مزد و منت ، به هدفی که دارند نزدیک‌ترشان می کنیم. آن هدف چیزی نیست جز تظاهر و دیده شدن.جاهلان عصر جدید نوچه های جدید لازم دارند. عده ای با موبایل‌های‌شان، عکس و فیلم آن ها را به اشتراک می گذارند و افتخار نوچه‌گی آن‌ها را پذیرا می شوند.

بسیاری از آگاهان از نوکیسه ها متنفرند. زیرا می دانند نوکیسه ها بر خلاف سرمایه دارهای واقعی و قشر ثروتمند سنتی، سرمایه خود را نه در کارآفرینی که در دلالی صرف می‌کنند. آن ها منابع مالی جامعه را بر اساس بی لیاقتی به دست گرفته اند و بر این تنفر دامن می زنند. اما فاجعه‌ی بزرگتر وقتی رخ می دهد که هنگام تماشای فیلم عروسی ها و پارتی های این دسته، به جای آن که به فکر پس گرفتن حق خود باشیم، خودمان را جای این دسته می گذاریم و بر زندگی سطحی و انگل گونه این افراد حسرت می خوریم. فاجعه آغاز شده است. شما صدایش را نمی شنوید؟

از عضو گروه هم اندیشی

جامعه ما و شکل جدید ادارک -مطلب شماره 4

شکل جدیدی از رژیم ادراک حسی- پدیدار شناختی در حال تثبیت است: بوتیک- معابد بسیار لوکس با سقف‌های بلند 6 متری که مثلا یک جفت کفش یا ساعت‌مچی را در نورپردازی‌ای عرفانی- ملکوتی در معرض نگاه ستایش‌گر پیروان «فرهنگ لاکچری» قرار می‌دهند. مجمتع‌های عریض و طویل تجاری و تفریحی که ورودشان فقط برای افراد «وی.آی.پی» مجاز است، بیلبوردهای تبلیغاتی‌ای که به مخاطب القاء می‌کنند اگر سس پنیر نخورند یا خودروی شاسی بلند نداشته باشند اصلا آدم نیستند، کافه‌های ملوس که به شکل اتاق عروسک‌های باربی و با رنگ‌های ملیحِ زرد و صورتی و کرم و آبی آسمانی تزئین شده‌اند، شهرک‌های مسکونی اعیانی و حفاظت شده، نمایشگاه‌های غول‌آسای خودرو‌های چند ملیاردی، راه‌اندازی صدها سایت درباره «سلبریتی‌ها» که با ظاهر و ژستی متضاد با حاکمان، در خیریه‌ها و دیگر کانال‌های پولشویی، ایدئولوژی آنان را با لبخند و کرشمه تبلیغ می‌کنند، تبدیل شدن شعار رسمی از «ایران آباد و آزاد» به «مردم به کمی شادی نیاز دارند»، راه اندازی هفته مد در پاساژهای پایتخت جمهوری نیمه خودمختار ثروتمندان در خیابان الهیه، راه‌اندازی ده‌ها شبکه ماهواره‌ای جهت پخش ویدئوکلیپ‌ها و فعالیت‌های «هنری- موسیقایی» فرزندان و بستگان مقامات، میدان دادن به پدیده نوظهورِ«فشن- مذهب» که خود را در ایام و آیین‌های رسمی به شکل سرو«سوشی و کوکتل ِ نذری» یا تخفیف «آرایش ویژه محرم» و ... نشان می‌دهد، تبلیغ و کیش شخصیت ِ فرماندهان به عنوان عارفان وارسته یا یگانه ناجیان کشور، تبدیل کردن رسانه‌های اپوزیسیون به آپاراتوس‌های برون‌مرزی ایدئولوژی دولتی، احداث و تأسیس صدها نشر و فروشگاه عریض و طویل محصولات فرهنگی آنهم در شرایطی که تیراژ واقعی کتاب‌ها 300 نسخه است، افغانستانی‌هراسی در تریبون‌های رسمی، زن‌ستیزی ساختاری، تقدیس مالکیت خصوصی و...، در کنار باب شدن انواع و اقسام جادو و جنبل‌های نمایشی و رفتارهای اجتماعی منحط همچون «بادیگارد خصوصی»، حراج بزرگ آثار هنری و ... که جملگی منجر به تنزل بی‌سابقه ذائقه عمومی در تمامی زمینه‌ها شده و نمونه‌ای کامل از تلفیق «عرفان و پورنوگرافی» ِ مورد اشاره‌ی لنین و یا به تعبیر آدورنو، میدان دادن به «بودیسم غربی» با لعابی بومی یا در یک کلام «ابتذال محض» را به نمایش می‌گذارد.

                                از عضو گروه هم‌اندیشی: محمد رضا هدایتی