هم‌اندیشی

     معمولا در یک فضای نقد، هر دو طرف صاحب اثر و منتقد بیشتر از آنکه به یکدیگر و رعایت اصول بیاندیشند، به تماشاچیان و قضاوت کنندگان آن هم از نوع عام توجه دارند. در این فضا هر کس مار را بهتر بکشد برنده است و اصلا مهم نیست چقدر عالمانه تر بحث می کند. برنده کسی است که بر موج احساسات سوار شود. شما نمونه این مدعا را در چند انتخابات سرنوشت ساز می توانید مشاهده کنید. فردی با یک حمله یا ضد حمله صاحب کرسی ریاست جمهوری می شود.

 
موضوع بعدی اینست که چون بیشتر مدیران ما دولتی هستند و پستشان به نخی بند است و باید در یک نظام تملق رییس و بالا دستی را راضی نگهدارند، ممکن است یک نقد و انتقاد یک قیصریه را به آتش بکشد. یک سوژه صرفا جهت اطلاع بشود. یا جناح مقابل دست بگیرد. خب ما حزبی هم که نیستیم بنابراین فورا سرباز سوخت می دهیم...
بنابراین در این نظام اداری غلط و بی ربط ممکن است یک فرد نتیجه یک عمر زحمتش که همانا ارتقاء بوده، به باد رود. شبی کردان و شبی کردانیسم. شبی وزیر و فردا به زیر.

 در این آشفته بازار شما پیدا کنید انسان مومن فرهیخته قایل به انتقاد را.
اصلا اول منتقدین و ناظرین که خبرنگاران و روزنامه نگاران و... می شوند دشمن درجه ۱. بعد هر منتقدی لابد از طرف مقابل مأمور به تخریب زحمات این جناح است. اگر دولت مهرورزی باشد چپ زدایی می کند و اگر دولت تدبیر و امید احمدی نژاد زدایی. حتما هر منتقدی از جناح مقابل است و قصدش تخریب.

 
به نظر اینجانب ما باید چند مشکل را باید در نظر بگیریم.
اول اینکه در جامعه ما هر کس حرف خودش را می زند بی آنکه پیام و جان کلام طرف مقابل را فهمیده باشد.
شما در تحلیل مباحث گذشته درس خوبی دادید. هر کس از ذهنیات و دنیای فکری خود سخن به میان آورده است.
تقریبا در همه گروهها اینچنین است و بلکه بسیار ناهنجارتر از این.

از عضو گروه هم‌اندیشی: آقای شایسته